Vrouw in Business: Natasja Leijser
Ze werkte in de advocatuur, maar kreeg in het bedrijf van haar vader een nieuwe uitdaging. Haar hoge hakken waren een bezienswaardigheid. En dat ze als ‘dochter van’ gezien werd, maakte het er ook niet makkelijker op. Natasja Leijser (38) zette zich schrap.
Als advocate bij een kantoor in het midden van het land had ze het niet meer zo naar haar zin. Het adviseren van ondernemers vond ze boeiend, maar het voeren van procedures niet. Dit deelde ze op een ochtend met haar moeder die daarop meldde dat de secretaresse haar baan had opgezegd. Natasja riep spontaan dat zij wel zou komen. ‘Het was eruit voordat ik er erg in had’, lacht ze. ‘Enkele dagen daarna begon mijn vader daar opnieuw over. En na een paar gesprekken was de kogel door de kerk.’ Eco Ketelservice Verhuur werd in 1984 opgericht door Jos Leijser. Het bedrijf richt zich op de verhuur en verkoop van stoomketels voor de industrie. Het team dat momenteel uit zo’n 20 medewerkers bestaat, kreeg er dus een nieuwe medewerkster bij; de dochter van de baas.
Identiteit
‘Deze positie maakte me nogal kwetsbaar’, zegt de manager interne bedrijfsvoering. ‘In de branche werd ik door sommigen scheef aangekeken en op beurzen kwamen collega’s bewust naar dé dochter en haar hakken kijken. Serieus, ik voelde me soms net een aapje. Ik had echter totaal geen behoefte om me te bewijzen, wilde me juist profileren met mijn eigen identiteit. Mijn ouders hebben mij ook nooit gepusht om het bedrijf in te gaan. Zij vonden dat er meer was in het leven dan klakkeloos opvolger zijn. Ik ben dan ook na mijn middelbare school Nederlands recht gaan studeren en specialiseerde me in het internationale recht. De advocatuur leek me destijds fantastisch en het was ook een tijdje erg leuk om te doen. Maar ik vond daarin op termijn geen voldoening. Geheel vrijblijvend nam ik een kijkje in het bedrijf van mijn vader. Ik kon immers nog altijd terug.’
Commerciële kant
Natasja’s startfase was pittig. Sommige medewerkers waren nu eenmaal niet gewend aan een vrouw op de werkvloer. ‘Mijn nadeel is dat ik geen techneut ben, maar gelukkig hebben we die op de zaak genoeg’, aldus Leijser die zich op de commerciële kant richt en zich voornamelijk bezig houdt met marketing- en personeelszaken, verhuur- en verkooptrajecten. Het samen met een collega organiseren van klantenevenementen, het beoordelen van juridische documenten en het voeren van sollicitatiegesprekken zijn ook activiteiten die ze graag aanpakt. ‘Inmiddels is men helemaal aan mij gewend. Dat lukte door mezelf te blijven en me niet de kaas van het brood te laten eten. Nu, weer wat jaartjes verder, kan ik geen leukere werkplek bedenken.’
Grijze mannen
Zo aantrekkelijk als het imago rondom de advocatuur is, zo onaantrekkelijk is dat van de stoom. Feit is dat de branche grotendeels bevolkt wordt door grijze mannen. Daar mogen best meer jonge mensen bij, vindt de onderneemster die bestuurslid is bij Jong Management Midden Brabant en secretaris van de branchevereniging Stoomplatform. ‘Onze 100 leden met slechts twee vrouwen bestaan op mij na uit grotendeels 45-plussers’, verzucht ze. ‘Dat kan beter. De branche mist jong en vrouwelijk talent. Stoom moet sexy worden.’ Leijser’s aanwezigheid in de branche is in elk geval een goed begin. Met haar frisse en vrouwelijke uitstraling bemant ze haar plek kranig in een bedrijf dat ze met grote waarschijnlijkheid in de toekomst zal overnemen. ‘Vooralsnog geniet ik van het feit dat mijn vader en ik hier samen dagelijks rond lopen’, reageert ze enthousiast. ‘Ik kan nog zoveel van hem leren. En daarnaast vullen we elkaar perfect aan.’
Sparringpartners
De verhouding tussen beide is de laatste jaren aanzienlijk veranderd. Waren ze voorheen ‘alleen’ vader en dochter, ze blijken ook prima sparringpartners. ‘Wat een geschenk’, glimlacht Natasja die hem lange tijd voornamelijk zag als een zorgzame en hardwerkende vader. ‘Ik leer nu een heel andere kant van hem kennen. Dat voelt als een verrijking. We zijn beide fanatiek als het om ons werk gaat, maar hij is de techneut en ik meer de jurist. Daarnaast maak ik dankbaar gebruik van mijn vrouwelijke capaciteiten. Zo toon ik bijvoorbeeld eerder mijn betrokkenheid richting medewerkers en vraag ik hen naar hun gezin. Dit is iets wat mijn vader minder snel zal doen. Mijn sociale kant komt hier dus erg goed van pas. Daar geniet ik echt van.’
Drijvende kracht
‘Het is leuk om een ijsbreker te zijn, mensen een goed gevoel te geven’, gaat ze openhartig verder. ‘Ik krijg het ook van ze terug. Laatst schoof een medewerker mij zijn Mars toe die zijn vrouw in z’n lunchtrommeltje had gestopt. Dat deed me wat. Op dat moment realiseerde ik me nog eens dat al deze mannen een drijvende kracht achter zich hebben: dat zijn hun vrouwen. Ik ben blij dat ik er ook eentje ben, ook al wordt het ons soms knap lastig gemaakt.’